O rasie Australian Silky Terrier
Rasa Australian Silky Terrier powstała w XIX wieku w Australii, a dokładnie na Tasmanii. „Silky” odnosi się do szaty tych psów. W języku angielskim słowo to oznacza „jedwabisty”, a taki właśnie jest włos tego niskonożnego teriera.
Przodkowie Australian Silky Terriera nie należeli do psiej elity piesków do towarzystwa. Byli psami pracującymi. W przeszłości Australian Silky Terrier był hodowany do tępienia szkodników – myszy, szczurów czy innych gryzoni, a także żmij i węży, których w Australii nie brakuje. Te małe pieski były też doskonałymi stróżami obejścia. Dzięki swojej czujności i zajadłości od razu informowały o pojawieniu się na terenie obcych. Z czasem Australian Silky Terrier utracił jednak swoją użytkowość. Ze względu na swój wygląd stał się psem do towarzystwa i ze wsi przeniósł się do miast. Mimo togo, ten mały piesek nie stracił charakterystycznych dla teriera cech.
Chociaż do rozwoju Australian Silky Terriera przyczyniło się najprawdopodobniej wiele ówczesnych ras psów, to w skrócie możemy powiedzieć, że powstał on dzięki skrzyżowaniu terriera australijskiego (Australian Terrier) i Yorkshire Terrierem.
Za pewne nie było to celowe działanie hodowców a raczej powstały produkt uboczny. Hodowcy terriera australijskiego w celu poprawienia intensywności umaszczenia swoich psów wprowadzali do swoich linii angielskie Yorkshire Terriery.
W wyniku takiej hodowli, z czasem wyodrębniły się trzy znacznie różniące się typy psów:
1) w typie terriera australijskiego – psy największe, o mocnym, grubym kośćcu, o włosie krótkim raczej szorstkim;
2) w typie Yorkshire Terrier’a – psy najmniejsze, o bardzo delikatnej budowie i lekkim kośćcu, krótsze, o włosie długim, jedwabistym o intensywnym kolorze;
3) w typie pośrednim – psy średniej wielkości, o średnim kośćcu, o budowie mocniejszej niż u Yorkshire Terrier’a, ale zdecydowanie lżejszej niż u terriera australijskiego, z włosem długim i jedwabistym, jednak nie tak gęstym jak u Yorkshire.
Australian Silky Terrier nie od razu zyskał uznanie australijskich hodowców. Z czasem jednak jego uroda i niezwykły charakter zostały dostrzeżone i wielu hodowców zaczęło promować i rozwijać tą nową rasę.
W Polsce rasa jest wciąż mało znana, niezauważana a także niedoceniana. Australian Silky Terrier cały czas pozostaje w cieniu swojego przodka Yorkshire Terriera, który zrobił w naszym kraju zawrotną karierę. Pierwsze Silky Terrier’y dotarły do Polski w późnych latach dziewięćdziesiątych XX-go wieku. Pierwszy miot zarejestrowany w Polsce urodził się w hodowli „Z Nagonki” państwa Szczygielskich ze Szczecina. Miało to miejsce w 1997 roku.
Wzorzec rasy
Międzynarodowa Federacja Kynologiczna FCI, tworzy tak zwane wzorce dla każdej uznanej przez siebie rasy. Wzorzec jest to opis idealnego przedstawiciela danej rasy. Prezentuje charakterystyczne dla danej rasy cechy wyglądu, szaty, umaszczenia, budowy, sposobu poruszania się i charakteru. Można w nim znaleźć także krótki opis historyczny, kraj pochodzenia rasy, przynależność rasy do danej grupy FCI. Dla hodowców jest on wskazówką do tego jak utrzymywać cechy typowe dla rasy oraz w jaką stronę naprawiać ewentualne wady.
Najnowszy, obowiązujący w FCI wzorzec Australian Silky Terriera powstał w roku 2012. Można znaleźć go na stronie internetowej Zarządu Głównego Związku Kynologicznego w Polsce pod adresem: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/236.pdf.
Wzorzec FCI nr 236 /05.12.2012/F/D/GB
AUSTRALIAN SILKY TERIER
Wersja polska 10.12.2012
Pochodzenie: Australia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 08.10.2012
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery sekcja 4 teriery miniaturowe (do towarzystwa)
Próby pracy nie są wymagane.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Głównymi przodkami tej rasy były terier australijski i yorkshire terier. Między 1820 i 1839 rokiem szorstkowłosa terierka o lśniąco niebieskiej maści, urodzona na Tasmanii przywieziona została do Anglii i tam pokryta dandie dinmont terierem. Niejaki Macarthur Little z Londynu nabył szczenięta z tego miotu i dalej prowadził hodowlę na uzyskanie miękkiego, jedwabistego włosa. Po kilku latach wyemigrował do Sydney w Australii i tam kontynuował hodowle, wykorzystując zarówno australijskie jak i yorkshire teriery. Psy jego hodowli rozprzestrzeniły się winnych rejonach Australii i z czasem uzyskały nazwę australijskiego teriera jedwabistowłosego (silky terier). Wzorzec rasy powstał na początku XX wieku.
WYGLĄD OGÓLNY:
Pies zwartej budowy, raczej niskonożny, o średniej długości tułowia, wysmukłej sylwetce. Dostatecznie przy tym silny by polować i zabijać domowe gryzonie. Do czego był używany. Jedwabista, prosta sierść z przedziałkiem biegnącym wzdłuż ciała stanowi dopełnienie obrazu i sprawia, że odnosimy wrażenie, iż pies jest wypielęgnowany.
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Ma typowe dla teriera cechy, jest pełen temperamentu, odważny i żywotny. Odważny i pewny siebie, jako pies do towarzystwa nie ma sobie równych.
GŁOWA:
Średniej długości, kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki. Głowa powinna być mocna, charakterystyczna dla teriera, umiarkowanie szeroka między uszami. Mózgoczaszka płaska, niewysklepiona między oczami, z jedwabistą, delikatną w dotyku czuprynką, która nie opada na oczy (długa sierść, opadająca na kufę i policzki jest wysoce niepożądana). Stop: Wyraźny, ale nie przesadny. Trzewioczaszka: Trufla nosowa czarna. Wargi cienkie, ściśle przylegające. Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby regularnie rozstawione, nieściśnięte. Siekacze szczęki ściśle przykrywają siekacze żuchwy tworząc zgryz nożycowy. Oczy powinny być małe, owalne, nigdy okrągłe, ani wyłupiaste, jak najciemniejsze. Ich wyraz jest żywy, inteligentny. Uszy małe, w kształcie litery „V”. Małżowina winna być cienka. Są osadzone na szczycie czaszki, wyprostowane, nieobrośnięte długą sierścią.
SZYJA:
Średniej długości, zgrabna, z lekkim łukiem, harmonijnie wtapia się w łopatki. Jest okryta długą, jedwabistą sierścią.
TUŁÓW:
Umiarkowanie długi w porównaniu z wysokością psa mierzoną w kłębie. Górna linia w postawie i akcji zawsze prosta. Poważną wadą jest wysklepienie, bądź zapadnięcie. Lędźwie silne. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości i głębokości. Żebra dobrze wysklepione, sięgające ku mocnym lędźwiom.
OGON:
Zwykle jest kopiowany (w Polsce obowiązuje zakaz kopiowania ogonów), wysoko osadzony, noszony do góry, ale nie „wesoło”. Nie może być na nim frędzli. Ogon niekopiowany: trzy pierwsze kręgi powinny być noszone prosto, lub lekko zagięte, ale niezakręcone nad grzbietem. Ogon nie może być zwinięty. Jego długość pasuje do sylwetki psa. Ogon kopiowany, jest taki jak naturalny. Tak skrócony, jak i naturalny ogon nie mogą mieć frędzli.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie o delikatnym obrysie, okrągłej (w przekroju poprzecznym) kości. Proste, dobrze ustawione pod tułowiem, bez oznak słabości w nadgarstkach. Łopatki smukłe, wyraźnie pochylone ku tyłowi. Tworzą odpowiedni kąt z ramionami i ściśle przylegają do żeber. Łokcie nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Kończyny tylne: Uda dobrze rozwinięte. Stawy kolanowe dobrze kątowane. Stawy skokowe odpowiednio kątowane. Oglądane od tyłu powinny być nisko położone i równoległe. Łapy małe, kocie, o jędrnych opuszkach i zwartych palcach. Pazury czarne lub bardzo ciemne.
RUCH:
Swobodny, ale nie luźny w łopatkach i łokciach. Łapy i śródręcza nie powinny kierować się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Kończyny tylne dają mocny impuls, wypchnięcie, dzięki elastyczności stawów kolanowych i skokowych. Oglądane od tyłu nie powinny być zanadto rozstawione, ani wąskie.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos winien być gładki, delikatny, błyszczący i jedwabisty. Takiej długości, by nie krępować ruchów psa. Pod tułowiem ma być widoczny prześwit. Tak przednie, jak i tylne łapy nie są porośnięte długą sierścią. Umaszczenie: wszystkie odcienie niebieskie z płowym podpalaniem są uznawane. Bardziej ceni się intensywne odcienie i wyraźnie odgraniczone podpalania. Srebrna i biała maść są niedopuszczalne. Błękitna sierść na ogonie powinna być bardzo ciemna. Pożądane jest, by czuprynka była błękitno-srebrna lub płowa. Kolor błękitny i podpalanie są następująco rozmieszczone: podpalanie wokół nasady uszu, na kufie i bokach policzków, błękit od nasady głowy po koniuszek ogona. Na przednich kończynach błękitne umaszczenie sięga nadgarstka, na tylnych stawów skokowych. Podpalanie na przednich kończynach jest do nadgarstków, a na tylnych stopniowo schodzi od kolan, przez stawy skokowe do łap. Podpalanie występuje też wokół odbytu. Błękitna maść ma być czysta, bez płowych lub brązowych nalotów. Podpalanie jest także czyste, bez czerwonego przesiania. Dopuszcza się maść czarną u szczeniąt, jednak od 18 miesiąca życia pies powinien być już błękitny.
WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: dla samca ok. 23- 26 cm. Suki są nieco mniejsze. Waga jest proporcjonalna do wzrostu.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane, jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia.
WADY DUŻE:
Grzbiet zapadnięty lub wygarbiony.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– agresja lub nadmierna lękliwość
– psy posiadające wyraźne wady fizyczne lub odchylenia psychiczne powinny być dyskwalifikowane.
UWAGA: Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, umieszczone w worku mosznowym.
Charakter
Australian Silky Terrier jest psem wyjątkowo lojalnym i oddam. Chce zawsze być przy swoim właścicielu. Potrafi grzecznie znosić czas, gdy nie ma Ciebie w domu, ale jego dzień zaczyna się dopiero wtedy gdy wracasz. Wtedy Silky rodzi się na nowo, witając Cię z radością nie do opisania.
Australian Silky Terrier nie zajmie się sam sobą. Bawi się wtedy, kiedy Ty się z nim bawisz, odpoczywa przy tobie, gdy siedzisz na kanapie, śpi kiedy Ty śpisz. Wymaga poświęcenia mu czasu i uwagi.
Niech jednak nie zmyli Cię piękny i elegancki wygląd Australian Silky Terriera. Silky jest typowym terierem, o czym zawsze trzeba pamiętać. Jest energiczny, temperamentny, zadziorny, ma silną wolę. Może być niepokorny, dlatego wymaga konsekwentnego i prawidłowego pokierowania.
Australian Silky Terrier jest psem pełnym energii, potrzebuje dużo ruchu. Może mieć skłonność do przejawiania własnej inicjatywy, czasem może chcieć postawić na swoim. Chętnie się bawi i pracuje. Nie jest psem kanapowym, potrzebuje sporej dawki aktywności.
Silky Terrier jest pieskiem bardzo żywiołowym, wszędzie go pełno.
Ma tendencję do szczekania, ujadania, szczególnie na obce zwierzęta i ludzi. Teriery te są zazwyczaj nieufne wobec obcych, ale nie są agresywne.
Doskonale czuje się w towarzystwie innych psów tak małych jak i dużych.
Ten mały terier potrafi być jednak uparty. Tak jak i inne teriery potrafi też być zadziorny i zaczepliwy.
Psy tej rasy nie gubią sierści, nie linieją. Co ciekawe, nie wydzielają też typowego dla innych psów zapachu.
Chociaż trudno nam sobie to wyobrazić, to w tym małym piesku drzemie silny instynkt łowcy. Może on nakazać naszej długowłosej piękności podążać za małymi zwierzakami, jak wiewiórki, króliki, myszy, itd. Także leśne spotkanie z sarną, czy dzikiem, może okazać się dla Silky bardzo interesującym wyzwaniem. Dlatego bardzo ważne jest, aby od małego uczyć pieska przychodzenia na nasze wołanie.
Jak na teriera przystało, Australian Silky Terrier lubi kopać.
Ten mały terrier charakteryzuje się wysoką inteligencją.
„Silky łączy w sobie elegancję Yorkshire z żywiołowością i wigorem australijskiego teriera. Doskonale sprawdza się w miejskich mieszkaniach. Nie linieje i nie wydziela zapachu. Jest długowieczny. Lubi w zabawie chwytać przedmioty nóżkami zagarniać pod siebie. Przypomina wtedy igrającego kotka. Jest dziarski, ruchliwy, pojętny. (…) Zwykle wesołe i przyjacielskie, potrafią jednak wpaść w furię. Cienkim głosikiem starają się powiadomić nas o zbliżaniu się niespodziewanego gościa. Ten niewielki piesek ma dla swych bliskich wielkie serce.”
Spodobał Ci się mój opis?
Chciałbyś dowiedzieć się więcej o Australian Silky Terrier?
Zerknij do działu Książka, gdzie możesz nabyć cały poradnik poświęcony psom tej rasy!
Serdecznie zapraszam do lektury!